Troszka nas tam było: roztomiło Natalia, co mo tela energii, żeby szło cołki regiment łobdzielić, Grażynka ze małżonkiym, co działajom we Raciborzu, Basia, szefowo Rebusa i tyż poetka, drugo Basia – redaktorka ze śląskij gazety i jo – wasza Grymlino.
Z poczontku myślałach se, że to bydom taki zwykłe babski klachy i pogwarki przi wuszcie a fojerce, alech sie myliła. Ledwie my siadły, a sie zaczło!
Kożdo sie chciała pochwolić, co łostatnio napisała a kaj zabłysła. Dziołchy czytały swoji wiersze a jo słuchała a słuchała...
Musza prziznać, że piyknie to poradzom! Jo tyż kiejś probowała, jak żech była młodo, ale teroz wiersze mało kiedy pisza, bo wola to łostawić tym, co to robiom lepi jako jo. Tak pisać wiersze, coby ich jeszcze insi chcieli słuchać abo czytać, to ni ma tak łacno, ale wy to możnej wiycie, bo sami wiersze skłodocie. Zapisujecie je we sekretnym notesiku a trzimiecie we spodnij szuflodzie, coby sie „broń Boże” żodyn ło nich nie dowiedzioł. Roz, ale sie trza opowożyć, a swoji dzieła światu pokozać. Nasze dziołchy przijmnom wos ze łotwartym sercym, to wom zarynczom. Możnej udo sie tyż, co wydrukować, chocioż tego wom nie obiecuja, ale jak sie dobrze zakryncicie kole Grażynki, co już pora lot wydowo pismo literacko-artystyczne, to kto wiy? Kupa norodu zabiygo, coby tam pokozać swoje wiersze! Som nasi ludzie, ale tyż ze zagranice: ze Czechow a ze daleki Albanii.
Jako, że „niy samym słowem żyje człowiek”, choćby niy wiym jak piyknie łopedzanym, bezto musza zanotować, że konsumpcja jabek, kiszonych łogorkow łod Gabrysie a wusztow upieczonych na fojerze sie łodbyła. Dziynki małżonkowi Grażynki, kery przikłodoł drzewa do fojery, jak my sie zawziyncie spiyrały! A jak słoneczko zaczło zachodzić, napisały my pospołu taki podzimowy wiersz, a jak nom wypod, to sie możecie dowiedzieć, jak nos łodwiydzicie we drugo sobota miesionca.
Komentarze