Na wsiach starych stodołow tyż ni ma już wiela, a mało kery wiy co to je gumno abo somsiek i po co we giblowych ścianach som dziury, a czamu na kożdej stodole był krziż ze cegły.
Je mi troszka żol, że stare czasy przechodzom do historyji, ale ze drugij strony sie ciesza, żech mogła za bajtla te wszystki rzeczy łoglondać. Pamiyntom, kiej przi Stodolnej stoło jeszcze dość pora stodołow, a droga ciongła sie aż ku starej cegielni. Po nij tyż łostało yno miano, bezto momy teroz park Cegielnia.
Czasy sie zmiyniajom: we stodołach ni ma już snopkow yno baloty ze słomy. Potraciły sie maszyny do młocynio, konne kosiarki a fachle. Ludzie popolili korytka do suszynio ziorkow. Downo już ni ma drzewiannych szipow do przeciepowanio obiyli ani kosow, cepow a siyrpow, co sie ich piyrwej używało! Terozki kombajn na polu obiyli wymłoci, słoma powionże, a na traktorze sie jom swiezie do stodoły. Gospodorze majom transportery, bezto słomy a siana do somsieka widłami ciepać niy muszom. Obiyli tyż sie dzisioj trzimie we silosie miasto we beczkach a miechach.
Po jedno to dobrze, że te wszystki maszyny ludziom życi ułatwiajom, ale ze drugij strony coś sie nom zaś straciło. Jo dycki spominom, jak wonioł bioły syr ze cynamonym, co go na swaczyna szykowała starka Cimałka! Jeszcze wiela inszych rzeczy sie potraciło we naszym mieście za mojigo życio! Ni ma już ani jednej chałpy pod słomiannom strzechom, bo sie godało, że tak yno biydoki miyszkajom. A teroz we świecie wracajom dachy ze słomy abo ze trzciny. Już ani w łokolicznych wsiach niy widuje sie drzewianych gonkow i laubow, kaj na ryczkach dycki siodały starki, jak prziszły bez lato na wiesiady, a pora lot nazod zbulili we Żorach łostatnio chałpa ze przedsiyniym.
Nojwiyncy jednako mie serce boli, jak sie dziwom na staro chałpa na Kościołku, kaj jo sie narodziła. Teroz wyglondo jak ruina, co sie lada kwila zawali, a jo se dycki myślała, że łona mie przetrwo!
Komentarze