Dziyń przed Wilijom strojili my chojinka, a starka nom przi tym bojała. Była czorno a zimno noc. Do Betlejym prziszli świynty Józef a Maryja. Pytali ło nocleg, ale wszyndy im łodkazowali. Na koniec zaszli do szopki, kaj stoł łosioł pospołu ze wołym, Maryja siadła se na snopku słomy, bo była strasznie drogom zmochano, a po połnocy tam sie narodził maluśki Jezusek. Łojce położyli go we żłobeczku, przikryli chustkom łod Maryje a siankiym. Tak se leżoł tyn boroczek naguśki we zimnej szopce i tam prziszli go witać pastyrze...
– Zapomnieliście starko pedzieć, że aniołki tych pastyrzow zawołały! – przipominoł dycki mój bracik, bo niy wiedzioł, że starka naskwol ło tym przepomniała.
No a potym sie ło Jezusku dowiedzieli trzej krolowie, kożdy z inszej krainy, bo na niebie pokozała sie gwiozda ze łogonym, co i kometa godajom. Łona pokazuje sie yno roz za sto lot a dycki zwiastuje jakoś ważno rzecz! Zakludziła tych krolow do Jerozolimy, do krola Heroda, bo we uczonyj ksiyndze wyczytali, że je to gwiozda łod nowego krola żydowskigo. Herod był już stary, ni mioł dziecek, a we godki łod trzech krolow niy uwierził, bezto kozoł im iść dalij. Gwiozda pokludziła ich prosto do stajynki we Betlejym. A tam dali Dziecionteczku dary roztomańte! Posiedzieli ze tydziyń, a jak już mieli iść nazod, Jozefowi śnił sie anioł, a padoł, coby krole wracali do dom inszom drogom, a Jozef mioł wziońć Dziecionteczko ze Maryjom na łosiołka i gibko uciekać do Egiptu, bo Herod chcioł Jezuska zabić!
Uciekać to niy było tak łacno, bo trza było iść bez pustynia, a na takim piochu małowiela rośnie, bezto ni ma sie kaj skryć. Wojoki deptali już im po piyntach, bezto Maryja sie łogromnie uradowała, kiej ujrzała gryfny, zielony strom. To była łosika, ale jak łona usłyszała ło Herodzie, to sie zaroz zatrzonsła łod strachu, dźwigła gibko gałynzie do gory a niy pomogła Świyntej Rodzinie. Skuli tego trzyńsie sie aż do dziś dnia, chocioż niy ma wiatru. Wele nij rosła lyska. Na prośba Maryje prziklupiła sie do ziymie, a we łostatnij chwili skryła świyntych uciekiniyrow. Na pomoc prziszły tyż jałowce, co rade na piosku rosnom a łobrosły murym kole lyski, bezto wojoki łod Heroda żodnego niy znodli.
Za te dobre uczynki lyski a jałowce ludzie sadzom wele swojich chałpow a wierzom, że chroniom ich łod pierona, a niyuczynno łosika rośnie yno na łodludziu.
Komentarze