Po naszymu
Dzisio prziszła ku nōm nasza wnuczka a padała mi tak:
– Pamiętasz, babciu? Kiedy oglądałyśmy album o naszych, polskich zwierzętach, mówiłaś, że zajęcy jest coraz mniej?
– Co bych miała niy pamiyntać, jak to je prowda! – ôdpedziałach, ale hnet prziszło mi do gowy, że ôna mi chce co pedzieć, yno możnej niy wiy jak.
– Bo wiesz, babciu – zaczła – już sie nie musisz martwić, bo ja ich widziałam dużo, chyba więcej jak dziesięć, bo tak skakały i mi się pomieszało liczenie!
– A kaj to było, dziołszko? – spytałach sie zaciekawiōno tym, co to maluśko godo.
– Koło tej górki, gdzie zimą zjeżdżamy na sankach, a jak drogą jechał samochód i wystrzelił z rury, to one się zaraz w norkach pochowały!
– A to my sōm w dōma! – padałach. – Tyś widziała dziwoki krōliki, ale to niy sōm zajōnce, chocioż sōm na sia podane. Zajōnce norkōw niy kopiōm...
– No to gdzie śpią? – dziwowała sie moja wnuczka.
– Ano, dziołszko, na polu, na ziymi, a bez zima to se robiōm taki dołek we śniegu...
– I nie boją się, że ich jakiś zwierz dziki złapie? – dziołszka niy poradziła uwierzić w to, coch godała.
– A słyszałaś, że ludzie godajom "śpi jak zajōnc"? A to znaczy, że taki stwōr śpi fest czujnie, bezto i leki wiaterek poradzi go w migu ôbudzić, a jak sie już ôbudzi, to zaroz w nogi! Skocze na kalup, a lis abo pies małokedy go chycōm, nō chyba, że mu co je – je chory abo fest przemarzniynty!
– To lepiej by było, jakby w lesie siedział! – ôdpedziała mi ta mało mōndrala.
– Musza ci pedzieć dziołszko, że zajōnce we lesie niy siedzōm, to yno we bojkach tak malujōm! Zajōnc mo rod pole, abo sōm kraj lasa, głymbi niy idzie, bo tam mo wiyncy wrogōw jak na polu!
Nasza wnuczka aże gymba ôtwarła i tak ôstała stoć, isto fest nad tym, coch godała, meditowała, a potym padała tak:
– Wiesz babciu, to te zajączki są naprawdę biedne i wcale mnie nie dziwi, że ich tak mało, jak mówiłaś!
Wtynczos mōj chop zawołoł ze drugi izby:
– Wy tam baby gadu-gadu ô tych zajōncach, a miały byście lepi podziwać sie bez ôkno, bo tam już jedyn zajōnc, wele fōrtki przedeptuje!
Ciepły my sie zaroz ôbie ku ôknu, a tam przi fōrtce stoł chop, co sie Zajōnc mianuje, isto prziszeł nos nawiydzić! Niy dziwota, że se mōj ślubny s nos szpasy robił, bo żywot sōm naszym klachōm zakōńczyni napisoł!
GRYMLINO
Komentarze