– Lubię pracę z ludźmi i dla ludzi. Czuję się bardzo dobrze psychicznie i fizycznie. Tę kadencję zaczynałem, mając 65 lat. Jak obserwuję młodszych kolegów na urzędzie, to zauważam, że w niczym nie odstaję od nich werwą i zapałem do pracy. Nie mam żadnych problemów z urzędowaniem, bywaniem na spotkaniach, uroczystościach, które często wypadają w weekend. Nie ukrywam, że aktywnej pracy zostało mi jeszcze sześć miesięcy, a w sumie siedem, jednak w lipcu zamierzam pójść na urlop. Potem kończy się kadencja, więc moi następcy powinni się już szykować.Nie ma pan kłopotów z porannym rozruchem?– Wstaję o szóstej rano. Nie mam z tym żadnych problemów. Do pracy regularnie chodzę na piechotę. Nie dostaję zadyszki. Jeżeli czasem mam dość, to z powodu kłód rzucanych pod nogi.Pamięta pan pierwszą pracę?– Oczywiście. Pierwszą pracę pamięta się jak pierwszą miłość. 27 stycznia 1955 roku, jeszcze jako niespełna 18-latek, zostałem zatrudniony w Śląskich Zakładach Pluszu i Dywanów w Kietrzu. Tam spędziłem 12 lat. Potem przeniosłem się do Raciborza.Jak pan to robi, że tak długo znajduje chęci do pracy?– Nie potrafię tego wytłumaczyć. Chodzę np. na jubileusze 50-lecia pożycia małżeńskiego. Też pojawiają się pytania, jak to jest przeżyć 50 lat z jedną osobą. Padają odpowiedzi, że nie da się tego zrobić bez wzajemnego szacunku, tolerancji i zachowania. W pracy zawodowej musi być tak samo. Trzeba jednakowo szanować ludzi na wyższych i niższych stanowiskach, bo wszyscy są ważni. Zawsze powtarzałem, że magistrat jest jak orkiestra symfoniczna. Nawet jak wiodące instrumenty dobrze zagrają, a zawiodą te odzywające się sporadycznie, to wyjdzie fałsz.Pana jubileusz nie przeszedł chyba bez echa w ratuszu?– Naczelnicy zrobili mi miłą niespodziankę i wręczyli piękny bukiet kwiatów. Ponieważ życzliwi donieśli mi o tych planach, przygotowałem szampana i ciasto. Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie również przewodniczący rady Tadeusz Wojnar, który na sesji w imieniu swoim i radnych wręczył mi wielki kosz kwiatów.
Tekst i zdjęcie: (Tora)
Komentarze