Jo dycki ȏd małego bajtla chodziyła na roroty ze starkōm abo ze mojōm potkōm. Jak żech bōła maluśko, to stowałach rada! Bo roz za czos sie mi we kościele trefiyło, że nasz farorz wziōn mie do syjmowanio Dzieciōnteczka ȏ jedyn schōdeczek, co to była za uciecha!
Jednako, jak żech poszła do szkoły, to mi sie niy chciało stować ȏ piōntyj rano, coby zdōnżyć do kościoła na szōsto, ale inksze dziecka na roroty lotały, to jo niy mōgła być gorszo! Kożdy dziyń my dostowali kōnsek ȏbrozka do przilepiynio, a na kōniec ze tych papiōrkōw dało sie poskłodać cołko betlejymka. Jedyn rok żech pora razy niy bōła, bo miałach angina, za to mie ksiōndz na kolyndzie zganiył, bo padoł, że mōm ȏbrozek postrzylany, a jo se to fest wziyna do serca!
Po rorotach to my mieli jeszcze ze pōł godziny czasu do szkoły na ȏsmo, to dycki gibko leciało sie do piekarnie ȏd panoczka Mrozka, bo tam mieli nojlepsze kołoczki a żymły, co aże trzeszczały we zymbach. Takich to jo już downo niy jadła! A jako we piekarni wōniało anyżkami a makrōnami, to se ani niy poradzicie przedstawić!
Tak ze tydziyń przed Godnimi Świyntami gospodynie brały sie do pucowanio chałpy. Przeblykały łōżka, myły ȏkna, rychtowały łachy do kościoła, a potym kōntrolowały, eli majōm wszyjstek do warzynio a pieczynio na Wilijo! Kołocze dycki piykły na ostatni driker, ale pierniki na miodzie musiały być zrobione na tydziyń abo dwa do przodku, bo dłōgo musiały miynknōnć! Te maszkety ȏgrōmnie dziecka kusiyły, ale poszkubować sie niy śmiało, boby na Godni Świynta nic niy ȏstało!
Na polu tyż sie już nic niy robiyło, bo sie godało, że lepi spotkać wilka we lesie niż gospodorza we Adwyncie na polu! Czasym trza bōło jeszcze gipsdeka we kuchyni wybiylić abo kupa drzewa narōmbać a poskłodać pod ȏkapym, coby stykło na Świynta, Nowy Rok a na kolyndowe wieczory, ale tym to sie już zajmowali gospodorze.
A potym to już wszyjscy czakali na tyn świynty czas Bożego Narodzynio, a nojwiyncy dziecka…
Grymlino
Komentarze